Wie ich dieses Land vermisse..

Unclench

ich habe Hände,
ich habe Knie.
ich - bis zum Ende,
du, aber, nie.
ich konnte lächeln,
lang war der Tag,
auf schwarzen Dächern
der Himmel lag.
Der Tag war golden,
der Tag tat weh;
wer weiss, ob ich dich
je wiederseh.
ich wollte sagen,
du hast gewusst
von meinen Tagen,
von meiner Lust.
in tausend Regen
verschwand die Gier,
doch deinen Segen
nahm ich mit mir.
ich wollte zechen,
mein Herz zerbrach.
von schwarzen Dächern
der Himmel stach.
Mir schmerzten Hände,
Mir schmerzten Knie,
ich - bis zum Ende,
du, aber, nie.

უნიჭობის ზეობაა, ვიცი, ორადორი ხაზი მომწონს და ამიტომ ვდებ აქ.

გადავიკითხოთ ბუმბერაზი კლასიკოსები :)

"...მაგრამ უმთავრესი მაინც ეგაა, - სხაპასხუპით წამოაწია სიტყვა უკვე თქმულს, - ადამიანებს ასე ჰგონიათ, როცა ერთ უსამართლობას მეორეთი ცვლიან, მდგომარეობის შეცვლა მოუტანდეს თითქოს მათ შვებას.მე არც გიორგი მეფის მეხოტბე ვარ, არც მელქისედეკ კათალიკოსის მგალობელი, მაგრამ არა მგონია, შვიდმა ხევისბერმა უფრო მართებული კანონები შეჰქმნან ამჟამად, ვიდრე თუნდაც ერთმა გულბოროტმა მეფემ.ჩემდა თავათ მე ვემორჩილები იმ წყობილებას, რომელიც წილად ერგო ჩემს ხალხს და არც ერთი ერი იმის უკეთესის ღირსი არაა, რაც მას დაუმყარებია თავათ.ამიტომაც ხვალ რომ ბერძნები ან სარკინოზები შემოეწყონ საქართველოს ციხეებს, მოქანდაკის საჭრეთელს განზე გადავდებ და ხმლით შევებრძოლები მტერს.ყოველი კაცისათვის სანატრელი წყობილება ჯერაც არსად დამყარებულა, ჩემო.თქვენს ხევისბერებს ჯერაც ცხვრის სუნი უდით და შენ ხომ იცი, ფარას თუ ყოჩი არ წარუძღვანე, კბოდეზე გადასცვივა სულელი ცხვარი.შენი სიტყვები მკაფიოდ მესმოდა ღია კარიდან. ჩემისთანანი თუნდაც ათასიც წამოგეხმარონ და ვაჯობოთ კიდევაც ზვიადის ლაშქარს, მეორე დღესვე იგივე დატრიალდება ფხოვში რაც კვეტარის ციხეში მოხდა იმ ღამეს.ერისთავი უსინათლოა, შენ ქალი ხარ, ხევისბერები და ხევისთავები დაერევიან ურთიერთს, ამასობაში გზებიც გაიხსნება, ზვიადის ლაშქარი მოვა ხელახლა, დიდსა და მცირეს გაჟუჟავენ, იცოდე".

ასე ამბობდა უტა არსაკიძე ”დიდოსტატის მარჯვენაში”. კომენტარი თქვენთვის მომინდვია.